معرفی ساز کوبه ای تنبک : این ساز سنتی یکی از اصلی ترین اجزای موسیقی سنتی در کشور عزیزمان است .تنبک در کنار سایر ساز های کوبه ای ایرانی بهدو نحوی  هم نوازی و تک نوازی نواخته میگردد که در روزکار فعلی تمرکز اساتید و نوازندگان این ساز بیشتر بر روی تک نوازی و تکنیک نوازی تنبک معطوف شده است.

آموزش این ساز سنتی در موسیقی ایرانی اساس و طبق ریتم شناسی است و نقش خیلی پر رنگی در آن دارد.در اصل می توان گفت تنبک نقش کلیدی را در ریتم و ضرب ترانه های ماندگار موسیقی سنتی ایفا میکند .

در بسیاری از موارد همه نوازنده های ساز های ایرانی نیاز به دوره ی ریتم شناسی و ضرب توسط این ساز کوبه ای را دارند که به درک آن ها از ریتم استفاده کند و سبب تسریع فرایند یاد گیری هنر موسیقی شود.

ساز تنبک  به دو حالت تنبک و دمبک تلفظ می گردد که فرم نوین تر آن تنبک است.

این واژه تشکیل شده است از دو قسمت تن (تم) و بک است که این دو از حرکات کلیدی و اصلی نوازندگی تنبک میباشد که در ادامه به آن می پردازیم.

دربارهٔ موضوع تسمیه ساز تنبک ، هنوز یک رای نهایی حاصل نشده و در هاله ای از ابهام است . یکی از نوازندگان و اساتید بزرگ این ساز یعنی استاد بهمن رجبی اعتقاد دارند که اسم این ساز در واقع تنبک بوده و تبدیل آن به تمبک به علت قلب حرف «ن» ساکن به «م»، قبل از حرف «ب» است.

برای آموزش ساز تنبک کلیک فرمایید.

معرفی ساز کوبه ای تنبک

درباره سوابق تاریخی این ساز کوبه ای  مدارک فراوانی وجود دارد ، برای نمونه در نوشته ی مکتوب شده خسرو و ردیگ (به زبان پهلوی) در مورد سازهای مرسوم در دوره ساسانی ، از طبل کوچکی با نام طمبلک اشاره شده است.

یکی از صاحب نظران بزرگ یعنی دکتر مهدی فروغی در کتاب خود نوشته است : “در دوره ساسانی ساز های ضربی دیگری از قبیل دمبلک (به زبان پهلوی) و دنبلک (به زبان پارسی) نیز رایج بوده است که دقیقا شبیه به تمبک امروزی ما بوده است ..”

این مطلب ادامه دارد پس با آوای سکوت همراه باشید.